Jan Łazarczyk

Był synem Franciszka i Marii. Swoją wojskową drogę rozpoczął jako podchorąży w Oficerskiej Szkole Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie, gdzie studiował w latach 1948–1950. Po pomyślnym ukończeniu kształcenia, w wrześniu 1950 roku, otrzymał stopień podporucznika, a także dowodził baterią w 86 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Legionowie.

W dalszym etapie kariery, Łazarczyk pełnił funkcję dowódcy dywizjonu szkolnego, a w październiku 1952 roku został pełniącym obowiązki dowódcy 64 Pułku Artylerii OPL w Warszawie jako kapitan, a następnie został awansowany na majora. W 1955 roku, po odbyciu kursu dowódców i szefów sztabu jednostek artylerii przeciwlotniczej w ZSRR, objął dowództwo nad 86 Pułkiem Artylerii OPL i w 1958 roku uzyskał stopień podpułkownika.

Łazarczyk studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w latach 1961-1965. Po zakończeniu nauki został zastępcą szefa artylerii - szefem wydziału szkolenia w Szefostwie Artylerii 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju we Wrocławiu. Jego kariera wojskowa rozwijała się dalej, a od marca 1968 do lutego 1970 był dowódcą 26. Brygady Artylerii OPK w Gdyni w stopniu pułkownika. Następnie, do kwietnia 1971, dowodził 18. Samodzielnym Pułkiem Artylerii OPK.

Od kwietnia 1971 roku był zastępcą dowódcy 1. Dywizji Artylerii OPK im. Powstańców Śląskich w Bytomiu, co z czasem prowadziło do jego nominacji na dowódcę tej dywizji, której objął stanowisko w październiku 1973 roku. W październiku 1976 roku, na mocy uchwały Rady Państwa, został mianowany na stopień generała brygady przez I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka, a uroczystość miała miejsce w Belwederze.

W okresie od 12 grudnia 1980 do 8 listopada 1991 roku pełnił rolę szefa Wojewódzkiego Sztabu Wojskowego w Katowicach. Na mocy rozkazu personalnego Ministerstwa Obrony Narodowej z 8 listopada 1991 roku, Łazarczyk został zwolniony z zawodowej służby wojskowej, a 17 stycznia 1992 roku został przeniesiony w stan spoczynku.